Wat weg is, komt nooit meer terug

Door Berend Fokkens | Sectorvoorzitter kalverhandel

Er is van alles gaande. Eigenlijk is het veel te veel. Mensen onderweg zijn onzeker. Ik merk het bij collega’s en boeren. Dat komt mede door de politiek. Mensen hebben het gevoel geen grip te hebben op de situatie, hun eigen toekomst. Alles wat nu speelt, hierbij denk ik aan het Landbouwakkoord, is wel heel bepalend voor ieders toekomst in de sector. Niemand heeft op dit moment de macht om er zelf sturing aan te geven.

Voedselzekerheid

Ik zie het amendement van de Wet Dieren en het Convenant Dierwaardige Veehouderij die daar invulling aan moet geven, als de grootste bedreiging. Velen in de agrarische sector beseffen niet wat er speelt. Maar dit gaat mogelijk heel veel impact hebben. En nadat het convenant gesloten is, gaat deze al snel in werking treden. Voor 1 januari 2024 zal het amendement van de Wet Dieren in werking treden en dus de uitwerking ervan ook. Ik denk dat er grote veranderingen boven de kalversector hangen.

Ik sprak laatst iemand in de rosévleesverkoop. Hij zei dat de uitdaging in de toekomst niet zit in de vleesverkoop, maar in de aanvoer. Valt er een stuk productie weg als gevolg van de akkoorden die nu worden gesloten, is het de vraag of er nog wel voldoende kritische massa is om de sector op
de been te houden. Waar ligt dat omslagpunt?

Ik verbaas me elke keer weer hoe gemakkelijk wordt gesproken over voedselproductie. In de natuurdiscussie moet voedselzekerheid centraler komen staan, als je het mij vraagt. Er wordt gemakkelijk gezegd dat we produceren voor export. Maar export staat niet gelijk aan zelfvoorzienendheid. Daarnaast heb je ook een verantwoordelijkheid in de wereld. Elders hebben mensen ook eten nodig. Er zijn bijvoorbeeld weinig plekken waar je goed pootaardappelen kan verbouwen. Hier in Nederland en Duitsland kan dat wel. Daar profiteren andere regio’s ook van. Zo hebben we hebben hier ook geschikte grond om goed dieren te kunnen houden. En dat sommige burgers die er weinig van af weten in het luchtledige praten, dat is tot daar aan toe, maar de politiek.., die zou beter moeten weten. Wat weg is, komt nooit meer terug. Dus we mogen wel wat zuiniger zijn op wat we hebben.

28 dagen

Het verhogen van de minimale leeftijd waarop kalveren vervoerd mogen worden, is een discussie die boven de kalversector hangt. Vee&Logistiek Nederland is de consequenties in kaart aan het brengen voor de veelogistieke sector. Als ik een inschatting zou moeten maken van wat de meerkosten zijn, dan verwacht ik dat we een kwart tot dertig procent minder kunnen laden. Maar de kosten zullen harder stijgen dan dat, want je moet extra rijden. De sectorcommissie veetransport schat een kostenstijging van zo’n veertig procent. Het zou me niet verbazen dat het voor de kalverhandel daarop ook uit zal komen. En de vraag is, waar haal je die kosten terug? We hebben te maken met een krimpende markt, de concurrentie is groot. Dan wordt het lastig om die kosten ergens neer te leggen.

Oudere kalveren vervoeren gaat ook nog op andere manieren wel wat betekenen. Ga ze maar eens uit een iglo halen. Dat wordt nog een hele uitdaging. Eigenlijk zouden we van de melkveehouders moeten verlangen dat ze een aflevervoorziening realiseren. In welke vorm dan ook. Je opent de laadklep bij de aflevervoorziening en de kalveren kunnen erop lopen. Dat is een voordeel van oudere kalveren, ze lopen wat makkelijker. In het kader van hygiëne is een aflevervoorziening ook goed. Ik ken een aantal boeren die dat hebben gerealiseerd en zij geven aan dat de ziektedruk veel lager is. Dat is dus win-win!

Conclusie: de toekomst blijft onzeker, met vele uitdagingen!